داوود رقّی می‌گوید: من محضر امام صادق (علیه‌السلام) مشرف بودم. حضرت آب طلب کردند و همین که آب را نوشیدند؛ دیدم امام منقلب شده و حالت گریه پیدا کردند و دو چشم مبارکشان پر از اشک شد.
سپس به من فرمودند: «ای داوود خدا لعنت کند قاتل حسین را. بنده ای نیست که آب بنوشد و حسین (علیه‌السلام) را یاد نموده و قاتلش را لعنت کند مگر اینکه خدا صدهزار حسنه برایش می‌نویسد و صدهزار گناه از سیئات او را پاک می‌کند و او را صدهزار درجه معنوی بالا می‌برد و با این عمل گویی او صدهزار برده را آزاد کرده و خدای متعال روز قیامت او را با دلی شاد و آرام در آن محشر سوزان با دلی بسیار خُنک و نه جگری تفدیده! محشور می‌کند.»/ کافی ج۶ص۳۹۱- امالی صدوق ص ۱۲۲
این وصیت امام حسین (علیه‌السلام) به شیعیان در همه تاریخ است که فرمودند: «ای شیعیان من هرگاه آب خوش گوار نوشیدید از لب تشنه‌ی من یاد کنید و هرگاه درباره‌ی غریب و شهیدی سخنی شنیدید؛ به یاد غربت و شهادت من گریه کنید.
من نوه پیامبری هستم که بدون گناه مرا کشتند و بعد از کشتن از روی عمد بدنم را پایمال سم ستوران قراردادند و کوبیدند.
ای کاش در روز عاشورا همه بودید و می‌دیدید که چگونه برای کودکم از دشمن آب گرفتم، کودکم را بجای آب، با خون تیر ظلم سیراب کرد.»
